ontgroening

voor de komende twee weken zit ik vast in de kelder van het kantoor. iedere stagiaire moet door een ontgroening in de 'registry'. in deze kelder wordt er per asielzoeker / vluchteling een map bijhouden met daarin alle informatie, verzoeken, brieven en interviews. soms zijn dat hele dikke mappen, vooral als een vluchteling veel verzoeken heeft ingediend voor bescherming, geld, overplaatsing naar canada etc. in totaal zijn er bijna 100.000 mappen, dus zoveel vluchtelingen zijn in nairobi geregistreerd (de kampen houden hun eigen administratie bij, tel er nog maar 250.000 bij op voor het totale aantal in kenia aanwezige vluchtelingen).



dat zijn dus heel veel mappen, en natuurlijk zijn deze op een volstrekt onlogische manier geordend. wat ik moet doen is onder andere nieuwe documenten in al bestaande mappen stoppen, of mappen zoeken die de medewerkers van het kantoor nodig hebben. ik ben nu nog een beetje langzaam door de onlogischheid, maar ik lees ook veel van de informatie, vooral om te leren hoe het hier werkt. doorgaans word een mens daar niet vrolijk van: berichten over verkrachting, moord, vermissing, mishandeling. en vaak meerdere van deze zaken in 1 document.

de grootste sectie van mappen zijn van de ethiopiers, dat zijn bijna vijf gangpaden vol (erg smalle gangpaden, dikke mensen zouden ongetwijfeld vast komen te zitten). dan komen de vluchtelingen uit rwanda, maar er zijn er ook veel uit congo, sudan, burundi en erithrea. 1 kleine kast bevat de vluchtelingen die niet tot deze landen behoren: zoals een vluchteling uit namibie (even voor de mensen thuis: namibie ligt 3177 kilometer van nairobi, dat is ongeveer hetzelfde als van amsterdam naar egypte).

iedereen heeft altijd medelijden met de stagiaires die in registry moeten werken, het is namelijk echt vervelend werk. ik ben continu het mikpunt van grapjes van de andere stagiaires (bijvoorbeeld dat ze het plafond zo laag hebben gemaakt dat je jezelf uit ellende niet kunt ophangen), maar ze komen ook vaak even langs. dat, en mijn ipod (dankjulliewel, lieve lieve vrienden!), zorgen ervoor dat ik het de komende twee weken net ga redden, denk ik.

meer geweld

ik heb geen omfloerste titels meer voor mijn weblogjes, maar ben strait to the point: de afgelopen dagen laait het geweld weer op in kenia. gister is er een lid van het parlement doodgeschoten voor zijn huis; het was een aanhanger van odinga. niemand weet of dit een actie is van de aanhangers van kibaki of dat het een 'doodnormale' overval was, maar het heeft in elk geval de gemoederen weer danig in beweging gekregen. (geloof niet alles wat in de nederlandse media staat; er worden conclusies getrokken die helemaal niet zijn te staven.)

het kantoor gaat nu eerder dicht, zodat vooral de op het kantoor werkzame kenianen die in gevaarlijke wijken wonen op tijd thuis kunnen zijn. verder merk ik er niet zoveel van (heb geen rellende mensen gezien, gelukkig), behalve dat de kranten er vol mee staan en dat iedereen erover praat. voor de zekerheid heeft het kantoor voor alle unhcr-medewerkers een evacuatieplan opgesteld en worden adressen en telefoonnummers verzameld. voorlopig is het echter in onze wijken (zeg maar, amsterdam binnen de A10) rustig en gaat het normale leven verder.

de eerste werkdag

vandaag zou er iets spannends gebeuren, dacht mijn lijf: ik stond al voordat de wekker ging (om 7 uur, ik herhaal, om 7 uur - dat is dus 's ochtends om 7 uur) klaarwakker naast mijn bed. de eerste twee uur op het kantoor voelde ik me hopeloos verloren; ik moest allerlei formulieren invullen en vervolgens drie kwartier ergens op een stoel wachten totdat er iemand naar me omkeek. ik heb in mijn hoofd de tafels van 1 tot 25 gedaan, normaal en achterstevoren.

ik ga werken op de afdeling 'protection': daar houden ze zich bezig met mensen die al een vluchtelingenstatus hebben. vervolgens zitten deze mensen in nairobi, maar daar doet unhcr in principe niks voor ze. er zijn immers twee vluchtelingenkampen, kakuma en dadaab, helemaal ingericht voor ze, en daar kunnen ze juridische en medische hulp, eten en onderdak krijgen. toch zijn er vluchtelingen die naar nairobi komen, omdat ze bijvoorbeeld hier familie hebben of omdat ze al tien jaar in een kamp zitten en hun geluk ergens anders willen zoeken.

welnu, vanaf 10u heb ik naast de twee medewerkers (het is het kloterigste werk dat er is en - daarom? - wordt het door stagiaires gedaan) gezeten en gekeken wat ze deden. het is prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd. buiten staat een tent, waaronder vandaag ongeveer 100 mensen - een rustige dag - zitten die een probleem hebben. ze willen bijvoorbeeld een nieuwe mandaat; dat is een soort paspoort dat unhcr mag verstrekken (de meeste vluchtelingen hebben geen paspoort meer). elk jaar moet die opnieuw aangevraagd worden. of ze zjin benieuwd hoe het staat met hun reisdocument: dat duurt drie maanden om aan te vragen, maar vaak langer omdat de keniaanse overheid ook een document moet verschaffen. zo'n reisdocument is verplicht als je vanuit kenia naar het thuisland wilt reizen. en nog honderd van dit soort dingen.

er loopt veel bewaking rond om iedereen in het gareel te houden. de meeste mensen zitten gewoon, en wachten. misschien doen ze net als ik wel vermenigvuldigingen in hun hoofd... vooral de blik in hun ogen is hartverscheurend en maakt dat ik ze allemaal wil omhelsen en troosten: leeg, hulpeloos, gelaten. anderen worden juist heel boos, vanwege de situatie en / of op unhcr. het is allemaal heel bureaucratisch, maar het is nog te vroeg om daar een mening over te vormen. over twee weken ga ik dit werk ook doen; ik kijk er erg naar uit (omdat ik dan echt mensen kan helpen), maar zie er ook tegenop omdat je zeker 4 op de 5 vluchtelingen moet teleurstellen. moeilijk.

papaya en matatu

een beetje bijgekomen, dat ben ik wel. viel gister om half tien in slaap, om vervolgens om half vijf gewekt te worden door een smsje en een haan die kraaide. half vijf vind ik geen goed tijdstip voor een haan om te kraaien (voor smsjes wel!). het ontbijt is van half acht tot negen: dat betekent dus dat ik om kwart voor negen naar beneden sprint om nog net op tijd wat naar binnen te kunnen stoppen. heel typisch: allerlei tropische vruchten lagen klaar om verorberd te worden (denk aan mango, papaya, ananas, sinaasappel, en dingen die ik niet kende).

als ik over straat loop voel ik me een enorme allochtoon; het is heel raar om een van de zeer weinige blanken te zijn. misschien dat ik morgen een burka aandoe; dat zou goed passen bij de moskee naast het gasthuis. de ochtendoproep van vijf uur heb ik nog niet gehoord, thank god (aan hem zal het waarschijnlijk niet liggen). er wordt ook veel getoeterd, maar of dat naar mij is of naar de auto's voor / achter / naast / soms onder is, is onduidelijk. er zijn hier erg veel kleine busjes voor personenvervoer, matatu's; mijn taxichauffeur vertelde me gister dat je niet wordt aangenomen bij een taxi-bedrijf als je chauffeur van zo'n matatu bent geweest

vlakbij het hostel is een groot winkelcentrum: sarit centre. de naam verwijst waarschijnlijk naar de grote hoeveelheid indisch mensen die hier werken en rondlopen. vandaag doe ik daar weer boodschappen (geen blikjes soep nu, in het gasthuis mag ik dat niet opwarmen, erg fijn), zit op internet en koop een telefoonkaart. ik heb nu dus ook een nummer hier! de eerste beller was de jongen uit de telefoonzaak die me de simkaart verkocht. beetje dubieus. morgen ga ik lunchen met twee andere stagiaires van unhcr, ik kijk daar heel erg naar uit (even ander contact dan de duitse nonnen in het gasthuis). toedeloe!


dit is de keniaanse lucht, vanuit het vliegtuig gemaakt. ik heb nog niks anders spannends, maar dat komt wel!

stopbordjes

ik ben er! het is ongelofelijk, en weet niet zo goed waar ik moet beginnen. vlak voor de landingsbaan vlogen we over een kudde antilopen (of geiten, maar ik denk graag dat het antilopen zijn). eenmaal in de taxi - met de koffers, een hoera voor heathrow - werd ik ontzettend gelukkig. nairobi is enorm kleurrijk, overal zijn bloemen en palmbomen, de mensen zijn enorm vriendelijk, het is enorm warm, enorm enorm enorm. niet dat ik heel veel mensen heb hier om mee te praten, maar als dat wel zou kunnen, dan zou ik toch een beetje stil worden van alles.

er zijn heel veel dingen die me opvallen. bijvoorbeeld dat ze in de supermarkt (heel groot, met hopen bananen, maar ook 23 verschillende soorten ketchup) geen stopbordjes bij de kassa hebben. je moet zelf goed in de gaten houden welke spullen van wie zijn. en zo nog honderd duizend dingen, teveel om op te noemen. ik ben een beetje uitgeput van alles, het afscheid, de vliegreis, de mooiheid van alles hier, dankbaar dat ik er ben, pffff. later meer.

op de bank

morgen begint dat wat reeds drie weken geleden al had moeten beginnen, maar wat desalniettemin ongelofelijk eng en spannend is. sinds gisteravond heb ik een steentje in mijn buik, die naarmate de uren wegtikken de omvang van een zwerfkei begint aan te nemen. ik ben erg zenuwachtig, gespannen, opgewonden en nog meer van dat soort emoties. ik heb ook het idee dat ik nog lang niet klaar ben met de voorbereidingen, terwijl ik toch alleen nog maar mijn tas hoef in te pakken. laat ik dat nu maar eens gaan, dan kan ik de rest van de avond gewoon hangen op de bank.

96 liter

ik ben een vrouw van de wereld. zo voelde ik mij althans toen ik door de kalverstraat liep met mijn net-aangeschafte-in-de-uitverkoop-96-liter-koffer-op-wieltjes. 96 liter dus, dat is geen kattenpis! ik neem naast deze unit tevens een grote rugzak mee, voor de laatste drie weken: daar kan ik dan mooi mee gaan reizen. zo'n rugzak is natuurlijk leuk, maar die koffer, jemig die koffer. ik ben er nu al verliefd op, en dan zit er nog niet eens iets in! het kan dus alleen nog maar mooier worden, tussen mijn koffer en mij.

vanmiddag heb ik ook nog even snel allerlei andere nuttige zaken aangeschaft, waaronder bagagelabels, een verloopstekker, allemaal degelijke t-shirts (id est: geen decolleté, geen blote-rug-bij-bukken) en een f-a-n-t-a-s-t-i-s-c-h-e spijkerbroek (in de uitverkoop!). jongens, wat is het leven mooi. als meneer annan nu ook nog even zijn best doet, dan kan het niet meer stuk.

storm

kenia staat erg in de belangstelling. is het niet vanwege de twee elkaar afmakende stammen, dan is het wel omdat een nederlandse journaliste en documentairemaker gevangen is genomen. ze werd verdacht van terrorisme; maar ja, wie niet. ze is nu weer vrij, en daar is ze blij om. storm / glas water.

mijn ticket is geboekt: donderdag 16.40 vlieg ik. helaas hebben beide laptops in ons huis het begeven, wat de communicatie in het begin wellicht wat moeilijker maakt. ik hoop dat ze bij de sisters of the precious blood internet hebben. vast wel toch? tenslotte, voor diegene die dat soort dingen wil weten: het weer in nairobi.

futuristiek

met d was ik in kopenhagen met kerst, als ontvluchtvakantie (nogmaals, het was kerst). dat maakt de metro in kopenhagen niet minder leuk. zie hier, zonder bestuurder en mét een heel groot raam.

c'est moi

ik heb een nieuwe camera en een nieuw kapsel. zie hier hoe die twee dingen samen gaan.

nespresso in nairobi

het is moeilijk om de situatie in kenia goed in te schatten. het is er nog steeds onrustig, maar de demonstraties lijken wel af te nemen. odinga ziet dat zelf ook, en heeft daarom opgeroepen tot een economische boycot in plaats van de demonstraties waar helaas nog steeds doden vallen. in nairobi zijn vooral de sloppenwijken erg onrustig, en dat merk je tevens in de rest van de stad. maar ook in nairobi lijkt het protest te verdampen.

het kan echter ieder moment weer gaan koken, dus het blijft allemaal onzeker. odinga heeft als oppositieleider flink wat macht in het parlement, met zijn mensen op belangrijke plekken. dat stabiliseert de boel een beetje wellicht. ik hoop daarnaast dat kofi annan snel weer beter is; door zware griep moest hij zijn bemiddelingspoging tussen kibaki en odinga een paar dagen uitstellen.

tot slot: misschien komt george clooney wel langs in nairobi, dan kan ik een espressootje met hem drinken.

ik ga!

hak! dat was de knoop. ik ga. ik ga! drie weken later dan gepland, maar desalniettemin, ik ga!

gister kreeg ik een mail van unhcr, dat ze mij graag wilden verwelkomen als ik mezelf er prettig bij voel om te gaan. welnu, daar heb ik gister goed over nagedacht, en ik heb met de nederlandse ambassade gesproken (die waarschijnlijk tot sint juttemis afraadt om te komen) en met wat mensen die nu in nairobi zijn of daar goed de weg kennen. op basis daarvan, en na het geheel nog eens overpeinsd te hebben met d, heb ik de knoop doorgehakt. ik ga!

volgende week donderdag, op dezelfde tijd als drie weken geleden. eerst naar londen, dan een nachtelijke vlucht naar nairobi. ik heb een kamer gereserveerd bij de sisters of the precious blood, en heb dan drie dagen om te acclimati-bijkomen alvorens op maandag aan het werk te gaan. eindelijk: ik ga!

karma

i'm a bit confused. de nederlandse lobbyist die voor mij even zou navragen hoe de situatie in nairobi was, heeft een contact in brussel om hulp gevraagd, die vervolgens weer een mailtje naar zíjn contact in nairobi stuurde. vandaag kreeg ik een mailtje van deze man (uit nairobi dus) en het kwam hier op neer: de meeste stagiaires zijn na de kerst teruggekomen naar kantoor, 'het is hun beslissing, maar we zijn blij om ze te zien'.

wat?! deze stagiaires kunnen op een interne site van de vn om te zien hoe het met de veiligheid zit, maar omdat ik nog geen emailadres van unhcr heb, kan ik niet op deze site. oei, wat moeilijk. het is ongelofelijk druk op het unhcr-kantoor, dus ik wil vooral niet al te vaak die mensen daar lastig vallen met stomme vragen. karma, neh?

toll toi toi

ik vind dat deze clip linea recta naar mtv brand new moet worden gezonden en stante pede moet worden uitgezonden. met dank aan mrmoody.

nieuws

nieuws is nieuws ook al is het stom nieuws. en stom nieuws heb ik voor u! of, eigenlijk valt het wel mee, en is er helemaal geen nieuws. maar geen nieuws is ook nieuws.

een email van mijn stagebeleider in nairobi bevestigde mij wat ik al dongerbruinig vermoedde: dat ze het op het unhcr-kantoor t*ringdruk hebben, dat ze nu ook allerlei idp's te woord moeten staan, en dat ik dus nog even geduld moet hebben. geduld, of tålamod, zoals ze het in zweden zou zeggen; maar dat heb ik helemaal niet en daar houden ze mooi geen rekening mee! ik krijg pas bericht als ik kan reizen; eerder dan volgende week wordt dat niet (dat bericht, dus dan vertrek ik pas weer een paar dagen later).

wat vind u, liebe leser, is dit stom nieuws of niet?

62? eerder 6!

toen ik vroeger ruzie had mijn met zus, dan probeerde ik haar zo lang mogelijk niet aan te kijken, of op haar favoriete plek op de bank te gaan zitten. die tijden herleven als ik over het gedrag van odinga lees. vandaag kwam voor het eerst na de verkiezingen het parlement bijeen, en odinga weigerde kibaki aan te kijken. bovendien nam hij plaats in de regeringsbankjes, terwijl hij eigenlijk bij de oppositie had moeten zitten. een 62-jarige man dient zich een beetje te gedragen, anders weet ik ook niet meer waar het naartoe moet met deze wereld.

blazoen

tot zover de carrière van elke nederlandse vrouw die evelien, eveline of evelyn heet en die bij de verenigde naties wil werken. met dank aan mevrouw herfkens, inderdaad, eveline, hoofd bij het ontwikkelingsprogramma van de vn (undp). in het kort: de nederlandse overheid heeft haar 7000 dollar appartement in new york betaald (mét balkon, want anders word je claustrofobisch, dat weet iedereen...) wat niet mocht van de vn. en meer van dat soort dingen.

ik weet niet zo goed wat ik van haar moet denken, of van haar gedrag. ze lijkt me een harde, pittige tante, licht arrogant wellicht. maar de onnozelheid die ze veinst ('ik wist het echt niet!') past haar niet. we zullen wel zien hoe snel dit overwaait, maar ik vrees voor de status van nederland bij de vn (na melkert, lubbers, pronk en nu herfkens). ze hebben allemaal heel goede dingen gedaan of doen dat nog steeds, maar op ieders blazoen zit een smet, al dan niet terecht. jammer hoor.

oekiboeki

alle zeilen worden nu bijgezet. vanmiddag gesproken met het verschrikkelijk lieve hoofd (m.) van het international office van mijn faculteit (waar ik in de zomer gewerkt heb voor het columbia summer program - ja, inderdaad, dé universiteit in new york). zij heeft een kennis, via het klaverjassen, die lobbyist is voor unhcr in nederland. oekiboekiwawa, volgen jullie het nog lieve lezers? nou, ze zou hem vanavond bellen om opheldering te vragen over de situatie in nairobi.

en ik mag morgen ook op het international office met unhcr in nairobi bellen, zodat ik zelf kan vragen hoe het er mee zit. ik hoop dat ik dan wat meer weet! ondertussen ben ik vandaag bezig geweest voor andere m., de professor internationaal vluchtelingenrecht waar ik studentassistent voor ben (nu wat langer dan verwacht, en ze kan me goed gebruiken). de hele dag artikelen zoeken over vluchtelingen stilt mijn honger naar aan het werk gaan niet echt. maar ach, het brengt brood op de plank, en dat, dat is ook belangrijk.

wil en dank

ik blijf maar niks horen van unhcr! het kantoor is dan ook pas net een paar uur open, maar toch, maar toch! net als hillary en obama heb ik nu ook 5 februari (super tuesday) als deadline: als ik dan nog geen duidelijkheid heb of ik naar nairobi kan komen, dan ga ik niet meer. snik en ween. als backup heb ik mij maar tegen wil en dank aangemeld voor nog een vak bij politicologie - meesterwerken van de politieke theorie, tamelijk interessant - en het afstudeerproject 'conservatisme in europa'. ik wil het allemaal niet, maar ik moet me ook niet blijven vast bijten in iets dat misschien niet meer gaat gebeuren. boehoe!

voor het karretje

en jawel, er zijn weer drie demonstraties aangekondigd door odinga. woensdag een grote in nairobi, donderdag en vrijdag in de rest van het land. die zullen vast weer worden afgelast, want demonstraties mogen niet echt nu, vindt kibaki. ik twijfel een beetje of deze demonstraties inderdaad door moeten gaan: enerzijds zal het misschien de frustraties onder de luo-bevolking doen afnemen, maar het kan ook de vlam in de pan zijn tot weer nieuwe onlusten. odinga zal echter niet wakker liggen van een dode meer of minder, vermoed ik.

maandag hoop ik weer iets te horen van unhcr; volgens een stagiaire gaat dan het kantoor weer open. het zal wel druk zijn, en ze zullen dus vast hun hoofd niet hebben bij een stagiaire die nog in nederland zit te wachten tot ze een ons weegt. daarnaast, het is weer afwachten hoe de demonstraties gaan verlopen, als ze gaan verlopen...

het valt me trouwens op dat de berichtgeving van de afgelopen vier, vijf dagen vooral gaat over de economische schade die de onrusten veroorzaken. zie hier tot slot een erg slecht item van nova (jammer...) over de situatie in de sloppenwijken, daar waar het conflict zich met name afspeelt.

kieskompas

als ik amerikaan was, dan zou ik (a) president van de vs kunnen worden en (b) kunnen stemmen tijdens de volgende verkiezingen. dat eerste is natuurlijk veel leuker, maar dat tweede is ook wel aardig. qua thema's was ik er wel uit wie ik zou stemmen (obama), maar voor de lol heb ik toch het kieskompas gemaakt. geen verrassende uitkomst dus.

maar op wie zou ik toch moeten stemmen qua karakter? moet ik ervaring mee laten tellen (hillary veel, obama relatief weinig), of charisma (hillary nul, obama veel). of geslacht / kleur? ik ben niet per se voor een vrouwelijke president, maar na hillary zal het vast weer heel lang duren voordat er een andere vrouwelijke kandidaat is. hmmm... help me!

niet jolijt

ik ben ziek en dat vind ik nergens voor nodig. maar toch is het zo. basically komt het hier op neer: ik drink iets en binnen een half uur heeft datzelfde vocht mij weer verlaten. via dezelfde weg. het perzikhapje van net vertoont hetzelfde vluchtgedrag. blijkbaar is mijn maag geen jolijte plek om te vertoeven.

ondanks mezelf, is het heerlijk om thuis ziek te zijn, in mijn eigen bed te liggen (naast d, ook ziek) en in mijn eigen wc over te geven. ik ben blij dat ik nog thuis ben. voor het eerst.

eindelijk!

kofi annan gaat bemiddelen! mijn held, een groot bruggenbouwer en diplomaat, gaat met beide partijen praten in de hoop dat ze eruit komen. is ook wel nodig, nadat kibaki reeds allerlei ministers had benoemd van zijn eigen stam. odinga's partij mocht tot nog toe geen enkele minister leveren. 'er zijn nog wel wat plekken over', volgens kibaki, maar dat is dan vast de minister van ontwikkelingssamenwerking, van cultuur en van prachtwijken. ofzo.

ondertussen heb ik nog steeds geen nieuws van unhcr.

intens

de enquête is gesloten. mijn afscheidsfeestje in de gaeper werd door 6 mensen als 'intens' ervaren en heeft hiermee de meeste stemmen gehaald; overigens snel gevolgd door 'geen idee, ik was er niet' met 5 stemmen. 3 trouwe lezers vonden het feestje 'voor herhaling vatbaar' (te weinig om dat ook daadwerkelijk te doen), en de hekken worden gesloten door 2 stemmers voor het antwoord 'gezelligheid ten top'. tot op mijn opluchting koos niemand voor de optie 'een brakke bedoening'.

wees zo vrij ook mijn nieuwe enquête over hillary en barack met geestdrift in te vullen!

zuur

'honderden kenianen op de vlucht geslagen' staat er boven een artikel in de volkskrant woensdag. velen vragen mij of unhcr, immers dé vluchtelingenorganisatie, in nairobi aan deze mensen ook geen hulp kan bieden. het treurige maar realistische antwoord is nee: dat kan niet. of althans, dat doet unhcr (nog) niet.

er is een internationaal vluchtelingenverdrag, daterend uit 1951. dit verdrag is een product van de tweede wereldoorlog, toen europa voor het eerst met een grootschalige stroom vluchtelingen te maken kreeg. hiervoor diende een permanente oplossing te komen en zie: al vrij snel kwam dit verdrag tot stand. het is echter wel van belang hoe dit verdrag een vluchteling omschrijft: er moet aan een zestal criteria zijn voldaan, wil een persoon als vluchteling worden gekenmerkt om vervolgens de rechten te verkrijgen die dit verdrag noemt. zoals opvang door unhcr en recht op werk.

één van de criteria is dat de vluchteling zich dient te bevinden buiten het land waarvan hij de nationaliteit bezit. de kenianen die nu gevlucht zijn voor het geweld bevinden zich vrijwel allemaal nog in kenia zelf en vallen dus niet onder het vluchtelingenverdrag. ze zijn zogenaamde 'internally displaced persons'. de bescherming die deze idp's krijgen is veel minder vergaand dan refugees onder het vluchtelingenverdrag. ontzettend zuur, en misschien zelfs onrechtvaardig, en mijns inziens één van de grote manco's van het vluchtelingenregime. wellicht dat als ik later groot, slim en invloedrijk ben, ik hier iets aan kan doen.

o to the a

het begint met een o en eindigt op een a. odinga! obama! het belangrijkste nieuws van de wereld heeft contact opgenomen met het belangrijkste nieuws uit mijn wereld: obama - geen introductie nodig, mag ik hopen - heeft eventjes met odinga gebeld omdat 'obama een keniaanse vader heeft'. maar waarom belt obama met de oppositieleider, en niet met kibaki? het lijkt mij dat je als aanstaande (ik geloof in de man) president van de us of a beter geen kant kan kiezen in een buitenlands conflict waar de troeven niet allemaal op tafel liggen. hoogst dubieus.

lisserbroek

het verbaast me dat de onrusten in kenia nog steeds als groot nieuws worden gebracht. vandaag waren weer twee pagina's van de nrc-next gewijd aan de verkiezingsnasleep; ook in andere kranten blijven artikelen verschijnen. normaal gesproken zakt nieuws over afrika na twee dagen weg om plaats te maken voor een brand in anloo of een botsing tegen een viaduct in lisserbroek.

er is dan ook niet zoveel ontwikkeling om te melden: de onrust is gezakt, kibaki en odinga ontmoeten elkaar waarschijnlijk deze week op aandringen van andere afrikaanse heersers en er wordt geruziëd over het aantal doden. ondertussen heeft het nederlandse ministerie van buitenlandse zaken haar reisadvies al een week niet aangepast, wat ik tamelijk slordig en onachtzaam vind. de site van het engelse ministerie wordt tenminste elke dag geupdate. die mensen werken voor hun geld!

--- update 14-1-08
die site wordt dus ook niet bijgehouden. lekker is dat. maar misschien is het adagium 'geen nieuws, goed nieuws' van pas...

486 en 3:06:7

morgen is er weer een demonstratie gepland. odinga geeft niet op, en wordt gesterkt in zijn houding door de voorzitter van de afrikaanse unie (john kufuor). laatstgenoemde, maar ook de vs en de eu, dringen aan op een uitkomst waarin zowel odinga als kibaki enige vorm van macht vergaren: een regering van nationale eenheid dus. ondertussen meldt cnn dat het aantal doden door het geweld nu rond de 486 ligt, wat weer een flinke stijging is ten opzichte van vorige week. andere bronnen spreken van 1000 doden. het zijn er in elk geval veel te veel!

om de tijd te door te komen en afrika goed te leren kennen, speel ik tetris met de afrikaanse landen. het moeilijkste niveau doe ik nu in 3:06:7. beat me!

nederlandse zenuwen

wat doet een mens zodra hij plotsklaps vrije tijd heeft gekregen, tijd dat als een onverwachts cadeautje komt aanzeilen? wel, nederlanders schieten in de stress. althans, dat was de beoordeling van één van mijn servische vrienden. 'nothing disturbs dutch nerves as much as a sudden change in schedule...'

het is waar: ik heb een eigenaardig gevoel over me nu ik opeens tijd heb die ik niet had ingepland. ik studeer wat, schrijf wat aan een paar papers, lees veel boeken en volg het nieuws. en ik investeer in mijn sociale contacten; vanaf hedenavond heb ik iedere dag een afspraak. reuzegezellig, maar toch voelt het raar. had ik al gezegd dat ik weg wilde?

hotel rwanda

zojuist sprak ik een andere stagaire via de mail. zij zit momenteel nog in de uk, maar gaat volgende week zaterdag terug; ze was met de kerst naar huis gegaan. haar inschatting is dat het dan weer prima te doen is (al zei ze wel iets over fingers crossed...). dit geeft hoop aan de burger.

die hoop zakt vervolgens weer in de schoenen als je de film hotel rwanda bekijkt, nu op nederland 3. een film over de burgeroorlog uit 1994 in rwanda tussen de hutu's en de tutsi's. de eerste 20 minuten zijn al verschrikkelijk, onmenselijk, ongelofelijk. dit is goede achtergrondinformatie over hoe mis het kan gaan tussen twee stammen in oost-afrika. ik kijk met tegenzin, maar vind dat ik dit moet zien. laten we in godsnaam hopen dat dit niet in kenia gaat plaats vinden.

give me hope

als je leven afhangt van het zien van rode auto's, dan zie je plots overal rode auto's. nu hangt mijn leven gelukkig nergens vanaf, maar ik wil wel heel graag zo snel mogelijk naar kenia. en dus zie ik overal nieuwsberichten dat het steeds rustiger wordt en de situatie in met name nairobi verbetert. zoals het bericht op ccn, dat stelt dat president kibaki een regering van nationale eenheid wil en dat zijn opponent odinga best bereid is tot onderhandelen.

zaterdag was het relatief rustig in nairobi en gingen mensen weer aan de slag met hun dagelijkse beslommeringen. via email had ik contact met een mevrouw waar ik wellicht kon logeren; haar man was jarig op 31 december, maar toen konden ze niet uit eten. gister weer wel. dit soort berichten klamp ik vast, in de hoop dat de ambassade ze ook leest.

ondertussen hebben de onrusten van de afgelopen week voor een hoop ellende gezorgd: niet alleen zijn er ruim 300 mensen overleden, ruim 250.000 mensen zijn gevlucht en nog velen anderen hebben geleden onder het uitgebarsten geweld. ook nederland heeft 1,5 miljoen euro aan noodhulp beloofd. dat is tenminste iets.

de ambassade

deze ochtend kreeg ik een mail van unhcr met de boodschap dat de veiligheidssituati in nairobi nog steeds niet op het niveau zit waarop gewoon gereisd kan worden. als ik nu toch zou gaan, dan zou ik nergens tegen verzekerd zijn (wat nogal vervelend is in afrika). ik moet dus wachten tot de nederlandse ambassade groen licht geeft om weer naar kenia te reizen. deze was er als de kippen bij met een negatief reisadvies, omdat ze niet zitten te wachten op een gewonde - laat staan een dode - nederlander: dat brengt een hoop gedoe met zich mee. het zal dus nog wel even duren voordat ik groen licht krijg.

ondertussen krijg ik veel goed bedoelde adviezen om toch vooral in nederland te blijven, of desnoods bij de unhcr in genève te gaan werken. maar als je ergens dood kan gaan, dan is het wel in genève van de verveling. maar goed, nairobi zit nog steeds als nummer 1 in mijn hoofd. wellicht dat een ander afrikaans land (vluchtelingen genoeg, zou je zeggen) ook tot de mogelijkheden behoort. ondertussen lijkt de onrust in nairobi iets af te nemen, onder andere door de grote aanwezigheid van de politie.

hup tutu

kenia wordt beheerst door de strijd tussen twee mannen: president kibaki en opponent odinga. de laatste is geen domme man, maar wel een machtspoliticus. hij is tot twee jaar terug continu van partij gewisseld om maar in het centrum van de macht te zitten. nu hij de hoogste beloning aan zijn neus voorbij ziet gaan, schat ik de kans niet zo hoog in dat hij dat zomaar laat gebeuren. maar ook kibaki is een oppertunist, ook hij veranderde van politieke partij toen hem dat uitkwam. de grote demonstratie vandaag door de orange democratic movement (de partij van odinga) werd door kibaki afgelast, maar zal dinsdag waarschijnlijk alsnog gehouden worden. als deze escaleert, zijn we nog verder van huis. (ik niet natuurlijk, want ik ben nog thuis.) laten we in godsnaam hopen dat desmond tutu de beide heren tot wijsheid kan brengen.

logboek: het is donderdagnacht...

kwart over twaalf op donderdagnacht: als ik niet verstandig was geweest, zat ik nu in het vliegtuig ergens boven zuid-spanje. dan zou ik over zeven uur aankomen op het vliegveld van nairobi. en dan zou ik proberen een taxi te vinden die mij naar mijn hostel zou willen brengen (bij de sisters of the precious blood, is heel veilig volgens unhcr). maar niks van dat al: ik zit - ziek en wel, en wat dat betreft is het goed dat ik niet nu in een vliegtuig zit - op de bank in amsterdam naar één of ander suf programma te kijken.

het is tamelijk dubbel: ik baal ontzettend dat ik niet nu naar nairobi kan. maar ik vind het nog veel en veel erger dat het nu juist in kenia, een land dat als voorbeeld voor de rest van afrika kon dienen, uit de hand loopt. het zou zo fantastisch zijn geweest als deze verkiezingen goed waren gegaan, als het mogelijk zou zijn om gewone verkiezingen te houden op een continent waar de democratie zo wankel is. maar het is weer niet gelukt en dat is een ramp. een ramp voor de kenianen, maar ook voor de rest van afrika.

shida 'the problem' rhino

sinds gister ben ik de trotse foster parent van shida. de geschiedenis van shida is heel droevig: zijn moeder was al heel oud en haar tanden helemaal afgesleten. daardoor kon ze niet meer goed eten en zakte ze door ondervoeding in elkaar. shida moest de hele nacht zijn sterk verzwakte moeder verdedigen tegen een groep hongerige hyena's. dat deed hij, met de moed der wanhoop, en hij slaagde erin.

de volgende dag werden shida en zijn moeder gevonden, maar helaas kon de moeder niet meer gered worden. shida is toen liefdevol opgevangen in nairobi door de mannen die hem vonden (die hem ook de naam shida hebben gegeven, wat probleem betekent in het swahili, vanwege zijn problematische jeugd...), maar een opgroeiende jongen kost natuurlijk een boel geld. en daarom hebben mijn vrienden mij de foster parent van shida gemaakt, opdat ik hem maar vaak mag gaan voederen. zie hieronder dit prachtige neushoornjongetje:

effe wachten nog, pizza!

ik stel mijn reis een weekje uit. van alle kanten worden negatieve reisadviezen uitgegeven, maar het telefoontje dat ik vanochtend ontving gaf toch wel de doorslag. mijn contactpersoon bij de unhcr gaf me te kennen dat er nu zoveel onrust in nairobi is, dat ik wellicht op het vliegveld moet bivakkeren omdat de taxi niet door het centrum van nairobi wil rijden. daar zit ik uiteraard niet zo op te wachten.

de onrust in nairobi is het grootst in de vele sloppenwijken: aanhangers van zowel kibaki en odinga (de 'president' en zijn opponent) trekken vanuit het platteland naar de grote steden. een deel daarvan vlucht voor het geweld in de regio (de mannen zijn lid van twee stammen, die beide in het westen van kenia liggen: odinga is van de luo - rood omcirkelt - en kibaki van de kikuyu, naast nairobi), een ander deel is relschopper. het maakt het er niet overzichtelijker op.

het kantoor van unhcr is momenteel gesloten, van de 120 medewerkers zijn er slechts 5 aanwezig voor noodvoorzieningen. de kans is aanwezig dat dat volgende week ook nog zo is. cityseeing zit er nu ook niet echt in, dus mijn aanwezigheid in nairobi zou zich beperken tot het binnenblijven in mijn hostel (inmiddels een andere geboekt: mijn eerste hostel lag midden in een 'relwijk').

morgen is er een grote demonstratie van de odinga-aanhangers in nairobi: dat is een erg spannend moment voor de situatie aldaar. de woede tegen de stam van de al-dan-niet illigale president kibaki (de kikuyu's) is groot, maar er is ook heel veel angst onder de bevolking voor een stammenoorlog. het is dus erg de vraag of de situatie uit de hand loopt of niet. ondertussen zijn veel winkels gesloten, waardoor er een groot tekort aan eten en brandstof is.

ik kijk het dus nog even aan, en verplaats mijn vlucht naar volgende week. ik houd u op de hoogte!