6 voetballers...

in kenia kreeg ik opeens zes jongens aan mijn desk. vluchtelingen uit eritrea, voetballers bleek later, die gevlucht waren omdat ze niet hun geloof mochten aanhangen. hier schreef ik al eens over ze, en hier ook. ik geloof niet dat je kan zeggen dat we vrienden zijn geworden (vrienden worden met vluchtelingen mag ten eerste niet, en is ten tweede ook een beetje scheef). maar nu kan het wel. want... (tromgeroffel) ze zijn in amerika aangekomen!

whoops! eergister werd ik gebeld door een hotel in queens, met het verzoek om terug te bellen en naar kamer 334 te vragen. dat deed ik, en vervolgens had ik b. aan de telefoon, 1 van de 6 jongens. in nairobi hadden ze mijn nummer gevraagd aan een tolk (met wie ik nu nog wekelijks contact heb) en toen belden ze me, direct nadat ze aangekomen waren. whoops whoops!

ik ben zo blij dat ze eindelijk geresettled zijn, dat ze niet meer in het safe house hoeven te verblijven, maar gewoon de straat op kunnen wandelen zonder het risico te lopen hun leven te verliezen. die avond kon ik ze niet bezoeken, want ik ging naar een concert. ik sprak met ze af dat ik de volgende ochtend (id est: gisterochtend) zo vroeg mogelijk zou langskomen. ze zouden die dag namelijk naar seattle worden gevlogen, alwaar een nieuw leven wacht (maar hoe laat, dat wisten ze nog niet).

een beetje zenuwachtig maar vooral ongelooflijk blij-ig kwam ik om half acht - met de slaap nog in mijn ogen - in queens aan. tot mijn grote ontsteltenis waren ze er echter niet meer... de schoonmaker zei dat de 'refugee people' om 5am waren opgehaald voor hun vlucht naar seattle. boehoehoe! huilde ik. seattle is namelijk heel ver weg, zeg maar aan de andere kant van het land (en de vs is potjandikkie groot). dus nu kon ik ze nog niet zien. maar gelukkig belde b. weer, gisteravond laat, en zei dat ze met z'n zessen hadden geprotesteerd toen ze werden opgehaald, omdat ze eerst mij nog wilden zien. nu ja, wat vooral telt is dat ze daar zijn, en dat het goed met ze gaat.

--- wordt vervolgd ---