hard / hart

wat een fijne dag vandaag. de desk viel mee, en ik had tijdens en daarna goede gesprekken met de tolken. vervolgens ging ik in de middag naar de accomodatie. ik ben eigenlijk niet bevoegd om daar heen te gaan, maar na bijzonder lang aandringen en allerlei redenen verzinnen waarom het goed zou zijn als ik daar toch heen zou gaan, mocht ik eindelijk. een tolk meenemen mocht ook niet, maar ook die regel kan soms gebogen worden (vind ik). ik sprak met twee vluchtelingen die ik geholpen had aan de desk, en vertelden hen over de voortgang van hun zaak.

dat was echter niet de reden waarvoor ik kwam. ik wilde graag afscheid nemen van de voetbaljongens die nu al bijna vier maanden daar zitten. ik weet dat hun resettlement goed verloopt, waarschijnlijk vertrekken ze over twee maanden. het was heel, heel, erg leuk om ze weer te zien. terwijl mijn collega van resettlement allerlei interviews deed met andere bewoners van de accomodatie kletste ik anderhalf uur - soms met behulp van de tolk, soms rechtsstreeks - met ze. ik heb ze op verzoek mijn emailadres gegeven, en hoop heel erg dat ze me op de hoogte houden als ze eenmaal geresettled zijn.

het is best klote om te beseffen dat ik heel veel mensen nooit meer ga zien. vluchtelingen met wie ik inmiddels een soort van band heb opgebouwd: ik zie ze niet meer, en zal nooit weten hoe het met hen zal vergaan. zijn ze gelukkig in dadaab, waar ik ze naartoe heb gestuurd? zullen ze geresettled worden (waarschijnlijk niet)? gaan ze terug naar hun vaderland? worden ze aangenomen op die universiteit waar ze graag heen wilden? mijn vertrek smaakt bitter-zoet: ik ga mooie tijden tegemoet, maar laat tegelijk ook een stukje van mijn hart hier achter.