maandag 11 mei 2009

groene universiteit

ik zit mijn take home tentamen voor te bereiden in de computerruimte van de faculteit. naast de rij met computers (dat zijn er maar een stuk of dertig, want iedereen heeft een laptop) staan drie printers die continu essays, artikelen en uitspraken van rechtbanken uitbraken; de hele dag staan die dingen te draaien. alleen nu eventjes niet. blijkbaar is er een storing, want geen van de printers doet het meer. om mij heen wordt de club met roodaangelopen studenten groter en groter, en woeste gebaren zwiepen bijna mijn beeldscherm van de tafel. oh god, die columbia studenten. als er eventjes iets niet soepel meer loopt, dan raken ze dagen van slag.

ik ben benieuwd trouwens wat de groene voetafdruk van columbia is. niet alleen zijn dag en nacht de lichten aan en blijven de computers en beeldschermen altijd aanstaan, maar ook staat dag en nacht de airconditioner te loeien. in de winter is het binnen zo warm dat je met korte mouwtjes alsnog grote zweetplekken ontwikkelt op plekken waar je die liever niet hebt, en in de zomer is de airco zo sterk dat ik gister een trui moest aantrekken omdat anders mijn arme kootjes zouden afbrokkelen.

aan duurzaamheid doen ze dus niet echt. het afval mag dan wel gescheiden worden in plastic, papier en de rest, maar minder verpakkingsmaterialen zou natuurlijk nog beter zijn (iedere muffin zijn eigen plasticje). dubbelzijdig printen is automatisch ingesteld, maar de optie om 2 pagina's op 1 kant af te drukken is uitgeschakeld. de uitgebreide site van columbia university over environmental stewardship bestaat meer uit algemene tips (hergebruik in plaats van nieuw kopen) dan uit beleidsvoornemens. alhoewel, de 30 procent afname van CO2-uitstoot in 2017 is wel tamelijk concreet. allemaal te danken aan burgemeester bloomberg. over hem later meer.

3 opmerkingen:

davidr zei

Waar wil je dan wel zweetplekken hebben?

Evelien zei

bovenop mijn schouders, achter mijn oren (als ik m'n bivakmuts op heb natuurlijk), rondom mijn navel, net boven de knie en op de wreef van mijn voet.

Anoniem zei

Verdorie, was ik er weer te laat bij om die grap te maken.