luctor et emergo

dat studeren in de kelder wordt onvermoeid voortgezet, en vandaag leverde het me - naast het feit dat ik daar wel mijn werk afkrijg - eindelijk iets op: een leuk gesprek. een potige vrouw van middelbare leeftijd begon tegen me aan te praten terwijl ze haar blauw en groen gestippelde onderbroeken in de wasmachine gooide. of ik me wel kon concenteren hier (ja, dan kon ik juist heel goed), of ik had gemerkt dat het heel mooi weer was vandaag (nou en of ik dat had) en of ik wist hoe het kwam dat de stoel waarop ze ging staan kapot was (ehm, ja, ik had een vermoeden).

toen het ijs eenmaal was gebroken werd het een heel leuke monoloog. ze vertelde dat ze gister met haar vriendin naar het international film center was geweest waar ze de vijf korte buitenlandse films die genomineerd zijn voor een oscar in diezelfde categorie had gezien. en dat ze de duitse heel leuk vond, maar een hekel had aan duitsers, dus dat ze daarom de deense als favoriet had gekozen. en dat ze binnenkort naar berlijn ging - ondanks haarzelf - omdat ze vond dat de duitsers na 60 jaar wel vergeven moesten worden. ze vond nu dat iran het apocaliptische gevaar in de wereld was.

welnu. ik had een klein inkijkje in de keuken van een gewone amerikaan, en dat vond ik wel aardig. dankzij deze mevrouw ga ik vanavond met d naar het ifc om die vijf filmps te bekijken. ik denk dat ik volgend jaar mijn eigen filmpje instuur: opgenomen afgelopen vrijdag in de sportzaal van columbia alwaar laatsgenoemde tegen penn university moest worstelen. zie de timing, en de beeldkwaliteit, en het ongesproken verhaal dat ik heb weten te incorporeren in dit knappe staaltje techniek. een subliem drama!