oma

mijn oma spaarde vingerhoedjes. het was meer een verzameling die haar opgelegd was, want zelf kocht ze er nooit eentje. het waren haar kinderen en kleinkinderen die - als ze op vakantie waren geweest naar een ver buitenland - een plaatselijke vingerhoed voor haar meenamen. op een gegeven moment werd haar verzameling zo groot, dat mijn vader een kastje voor haar had ontworpen waar ze ze allemaal in kon etaleren.

kosten nog moeite werd gespaard om mijn omaatje van haar vingerhoeden te voorzien. we hadden er allemaal enorm plezier in om in de plaatselijke toeristenwinkel of quiltshop naar zo'n klein dingetje op zoek te gaan. nog leuker was het gezicht van mijn oma als ze weer een vingerhoedje aan haar verzameling kon toevoegen. een van de eerste was denk ik die uit tenerife, die mijn neef voor haar meenam. daarna volgden vingerhoeden uit zwitserland, turkije, frankrijk, belgie, australie, en misschien ook engeland en italie. op mijn reis door de baltische staten heb ik me een ongeluk gezocht, en uiteindelijk vonden d en ik in tallinn - de hoofdstad van estland - een vingerhoed die ook best als hoofddeksel kon dienen, zo groot was 'ie. helaas heb ik er nooit eentje kunnen vinden in kenia.

gister bracht mijn nicht - die op vakantie was geweest in rome - uit het vaticaan mijn oma's laatste vingerhoed met haar mee. mijn moeder vertelde me dat ze het hoedje de hele dag op haar vinger had gehouden. vanochtend vroeg overleed ze. ik zal het missen om op mijn reizen niet meer naar vingerhoedjes te hoeven zoeken.

dag lieve omie.