wat is dat toch met amerikaanse politici dat ze altijd mensen moeten aanwijzen in het publiek? als er 80.000 mensen naast, voor en achter je staan, is het gewoon lastig om met zekerheid vast te stellen of die blije politicus naar jou wijst. wie, ik? je wijst op jezelf, kijkt even achter je, maar voordat je weer oogcontact met de betreffende wijzer hebt kunnen maken, is die alweer handjes schudden met de mensen links van het podium. voor niemand leuk!
ik had een stuk geschreven over de democratische conventie, dus de eerlijkheid gebiedt mij nu ook iets te schrijven over het republikeinse feestje. en een feestje was het! mike huck-a-bee die een suffe toespraak hield (nadat ik de man eens een vergelijking hoorde maken tussen de genocide in rwanda en abortus krijg ik telkens een rode waas voor mijn ogen), guiliani - september 11 burgemeester new york - die drie kwartier lang losse zinnen aan elkaar reeg. en tenslotte palin. ze lijkt een beetje op rita, even slim, maar met iets beter haar.
ik ben gesteld geraakt op alle simpele zieltjes in de zalen bij die conventies. hoewel ik weet dat er bij de democraten minstens net zoveel simpeltjes zijn als bij de republikeinen, weten die laatsten zich toch beter te manifesteren. hele battaljons met cowboyhoeden (geen prairie te bekennen echter), jaren '80 kuiven en buttons op elk stukje stof dat er te vinden is. en een uniform op elke hoek van - nou ja, overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten