pepers

wat ben ik blij dat ik niet in new orleans studeer: in new york is het weer een zonnige dag. deze augustus was dan wel de koudste in de laatste tig jaar, maar dat betekent niet dat het onaangenaam was: integendeel. in amsterdam heb je ongeveer drie avonden in het jaar dat je 's avonds laat in een minuscuul jurkje nog buiten kan lopen, hier is dat, nou ja, altijd. dus daar liep ik, fietsje aan de hand (fiets? fiets? ja! ik heb weer een fiets gekocht, bij een spaanssprekend winkeltje waar ik met gebaren enzo toch een goede deal wist te maken) in mijn jurkje op broadway.

d. en ik gingen daar - na weer een bezoek aan het metropolitan te hebben gebracht - uit eten bij een mexicaanse restaurant, alwaar de fantastisch lekkere guacamole aan tafel werd klaargemaakt. daarna kwam een gerecht waar een paar groene serrano pepers in zaten, vrij heet wel volgens de schaal van scoville. ik moest en zou even een stukje van die peper opeten, wat resulteerde in sprekeloosheid voor een kwartier en doofheid aan mijn rechteroor. ik denk dat ik gewoon een mietje ben in dit soort dingen, want d. nam de weddenschap aan om de overgebleven pepers geheel op te eten in ruil voor twee weken afwas. hij genoot er niet echt van, geloof ik (tranende ogen, hoesten), maar hij won wel. ach ja, wint hij ook eens wat.