normaal gesproken zou ik nooit iets zeggen over de tour de france. ik snapte het namelijk niet: je fietst gewoon met z'n allen een berg op, en diegene die het hardst fietst heeft gewonnen. gebabbel over etappes die verkocht worden, boren door de wind, eenpunters die gaten vullen, het grote verschil tussen klimmers en sprinters, harkend naar boven en dan weer stoempend naar beneden: larie en abracadabra.
maar nu, na een fikse uitleg van een geduldig eega en een gehele dag besteed te hebben aan het kijken van een etappe, nu heb ik eindelijk de schoonheid van de sport door. man, wat was het gister mooi! de luxemburgse gebroeders schleck die in een bloedvete met landgenoot kim zijn verwikkeld, en dan de grote broer frank die op 1 seconde na de gele trui aan zijn neus voorbij ziet gaan (die verdomde australier evans!). en ook: mentsjov, van de raboploeg (en dus onze man), die diezelfde evans makkelijk bijhield en loerend op zijn kansen toch nog even wacht tot hij toeslaat. de alpen, de alpen, hij wacht gewoon op de alpen, ik zeg het je.
om met maarten ducrot te spreken: 'wielrennen is geen hard fietsen. dat is nou juist het punt.'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Kijk zo hoort het, weer een wielerfan er bij. Maar je moet nog wel een beetje je kennis bijspijkeren mevrouw Van Roemburg. Want stoempend naar beneden is natuurlijk kul.
Stoempen is een Ekimov die op het buitenblad de Tourmalet op ploetert. Stoempen is een Ulrich die al zittend en met kwijl uit de mond het wiel van Armstrong probeert te houden. Stoempen is een Andrei Tchmil die over de kasseien in de hel van het noorden ragt.
Maar goed, je bent blijktbaar al groot fan van de broertjes Schleck en hebt een hekel aan Kim 'Paranoia' Kirchen. Veel beter dan dat komen de wielerfans niet. ;)
Een reactie posten