bijna net ebola

ik had wel dood kunnen zijn.

blijkbaar heerst er in midden- en oost afrika een verschrikkelijk dodelijk virus die je binnen een paar weken bloede- en levensloos achterlaat op een stinkend grasveldje (dat grasveldje heb ik er zelf maar bij verzonnen, voor het schrikeffect). niemand die je daarvan op de hoogte brengt als je een half jaar naar dat gebied afreist. malaria ja, dat kan vervelend zijn, maar daarvoor zijn pillen en een muskietennet vaak afdoende bescherming. aids, heel verschrikkelijk, enorm dodelijk, maar zolang je geen lichaamssappen uitwisselt met een geinfecteerde is er ook niets aan de hand.

ik vind het een regelrechte schande dat de heren dokters mij niet hadden verteld over het marburgvirus. en zie wat er komt van dit gebrek aan informatie: een vrouw overleed vanmorgen aan deze mysterieuze ziekte. ik was ook in uganda, nog geen maand geleden! nietsvermoedend reed ik per bus naar de hoofdstad, zag daar in het donker een hoop vleermuizen (de vermoedelijke overbrengers van deze ziekte) en reed vervolgens door naar rwanda en congo (waar de ziekte ook voorkomt). op het nippertje ben ik dus ontsnapt aan de dood. ik heb een heel nieuwe waardering voor het leven gekregen.