oke, laat ik eerst iets uit de lucht halen: ik ben natuurlijk gewoon voor nederland. dat mijn team op voetbalcoach bestaat uit slechts duitsers en italianen is een taqtische keus. niet zo'n beste, blijkt nu, maar het ek is nog niet voorbij. voetbal kijken gister was ongelooflijk leuk: ik kwam terecht in een voetbalcafe alwaar op beamer de gehele wedstrijd werd uitgezonden. mijn medevoetbalkijkers waren allemaal voor nederland, later kwam ik erachter dat de eigenaar van het cafe een nederlander was. wereld = klein. anyway, een klein feestje volgde nadien, waardoor ik vanochtend om vijf uur wat groggy opstond. omdat het had geregend, kon er niet geraft worden; derhalve nam ik om half zeven de bus naar kigali.
daar ben ik nu, rui, twaalf uur later. in rwanda dus, het land dat veertien jaar geleden een slachtveld was waar meer dan 1 miljoen mensen omkwamen. tot nu toe is daar niks van te merken echter. inmiddels begin ik busreizen grappig te vinden, omdat het voor geen meter comfortabel is. de stoelen zijn van hout, de weg is belabberd en gaandeweg de reis raakt de vloer bezaaid met bananenschillen, verpakkingsmateriaal en afgekloven vleesstokjes (dit brengt ook een bepaalde geur met zich mee). maar ach. het uitzicht op het victoriameer (grohoot!!!) en het landschap van uganda en rwanda maakt alles goed.
rwanda is 1 van de dichtsbevolkste landen in de wereld, dus het hele land is een groot plattelandsgebied om in genoeg voedsel te voorzien. maar omdat rwanda ook bestaat uit honderden heuvels doet het landschap denken aan japan. niet dat ik daar geweest ben, maar jullie weten wel, van die rijstvelden en plantages enzo. jullie hebben vast een beeld. erg mooi, erg groen, erg vredig.
omdat mijn internetconnectie over 1 minuut wegvalt, zal ik morgen vertellen over wederom enorme gastvrijheid en vriendelijkheid.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten