de balans, welke?

jezus, wat een dag. eerst de desk die weer uren duurde; vandaag waren de mensen echter een stuk minder geduldig dan gister. een mevrouw, die niet geholpen kon worden, ging helemaal door het lint, begon om haar heen te slaan (raakte daarbij haar peuter ook vrij hard) en werd vervolgens luid schreeuwend, herstel: krijsend, door twee bewakers horizontaal naar buiten gedragen. ik hoorde haar op straat later nog steeds schreeuwen.

vervolgens het interview met de man voor wie mijn hart bloedt. zijn hele leven al (hij is net zo oud als ik) wordt hij verstoten door de somalische gemeenschap, omdat hij geen ouders heeft en derhalve niet weet van welke stam hij is. van vluchtelingenkamp naar vluchtelingenkamp wordt hij gestuurd, en nergens vindt hij een plek om enigszins vreedzaam te leven. de laatste woorden van het interview (dat erg erg lang duurde omdat hij niet goed uit zijn woorden kon komen en regelmatig in huilen uitbrak) waren: 'i just want to ask you, please safe my life. please safe me because I am a human being. i beg you.'

toen ik om half vijf uit het interview kwam, zaten er nog twee sudanese jongens te wachten op het resultaat van hun security claim. ik was hen eerlijk gezegd een beetje vergeten, maar kon ze gelukkig vertellen dat ze terug mochten komen voor een interview in de derde week van juni. 'gelukkig', want beide waren boos - op een zeer onderkoelde manier - omdat het zo lang duurde en vroegen zich af of ik ze kwam begraven als ze in de tussentijd dood gingen.

en dan, vervolgens, terwijl ik het interview nu aan het uitwerken ben, het bericht dat mijn studentenpartij aan de uva - mei - dik dik dik heeft gewonnen dit jaar: het aantal zetels stijgt van 28 naar 38 (geloof ik). daar ben ik heel erg blij over, maar het gevoel dat ik het liefst in een hoekje wil kruipen en heel hard in een kussen wil schreeuwen blijft toch enigszins overheersen.