baas in eigen huis

dit weblog zorgt er in elk geval voor dat ik niet in een sociaal isolement terecht kom: ik ga speciaal dingen doen omdat ik er dan iets over kan schrijven. zo was er gister een feestje van mijn baas, omdat zijn dochter vijf was geworden. het is hier normaal dat bij kinderpartijtjes ook de ouders blijven hangen. ik had niet zo heel veel zin om zakdoekje te leggen, maar je moet wat op je zaterdagavond. het feest begon om twee uur, maar toen was ik nog op kantoor stoelen aan het zoeken voor de desk. zo rond half zeven, vermoedde ik, waren de kinderen wel uitgeput van het spelen en kon er wijn gedronken worden.

mijn baas woont in gigiri, het stadsdeel waar de vn haar hoofdkantoor heeft en waar eigenlijk iedereen met heel veel geld woont. toen ik door de bewaker binnen de poort werd gelaten, vroeg ik hem welk van de appartement van mijn baas was. 'no no miss, this is all one house.' juist. het buffet was zo groot dat de hele vluchtelingenpopulatie in nairobi ervan had kunnen eten. de butler vroeg beleefd wat ik wilde drinken. in de tuin kon een officieel voetbalveld worden gelegd.

van deze weelde nog enigszins onder de indruk, viel ik bijna stijl achterover toen mijn baas plotseling een turkse dans ging opvoeren. ik ben eigenlijk van mening dat bazen niet dienen te dansen als hun ondergeschikten aanwezig zijn. ook bevreemdend was het feit dat deze baas in de dagelijkse omgang getypeerd kan worden als een bullebak, maar opeens in zijn natuurlijke habitat heel aardig blijkt. en terwijl alle jonge mensen - ik ook dus - aan een tafel zaten te keuvelen, lieten alle 40plussers zich helemaal gaan op de eighties muziek. het was eigenlijk best wel een leuk feestje.