het is heel erg druk op het werk.
zie hier ook direct een excuus voor mijn afwezigheid de afgelopen dagen. dat, en mijn kortstondige ziekbed. zaterdag lag ik helaas de hele dag te snotteren op de bank, niet van verdriet, maar van griep. en op donderdag en vrijdag heb ik uren overgewerkt, omdat er nog een heleboel security claims gelezen moesten worden. ik wilde niet de reden zijn dat mensen na lang wachten weer over drie weken moesten terugkomen.
toen ik gister naar huis liep, was ik even heel erg verdrietig. werken is zo raar hier: ik kon een oude meneer helpen die geen idee had wat de procedures waren en die al een paar weken rondhangt in de wachtruimte. ik heb een half uur besteed aan gewoon met hem praten, en daarna was hij zo blij dat hij mij zijn kleindochter noemde. vervolgens zei mijn collega dat ik niet zo aardig moet zijn voor iedereen, want dat duurde te lang. laat deze zin maar even op jullie inwerken.
maar goed, bovenstaand was dus heel leuk. maar om daarna tegen een mevrouw ‘mijn leeftijd met zes kinderen’ te zeggen dat we helaas niks voor haar kunnen doen, ook al is ze dit weekend uit haar huis gezet en slaapt ze nu voor de poort: dat is helemaal niet leuk. ook niet als ze gaat huilen, en haar kinderen gaan huilen. ik maak zoveel mensen aan het huilen! en zo meer van dat soort.
en toen ik naar huis liep, en eerst nog even een kaart op de post deed, zag ik een blinde man staan bij het postkantoor met zo’n rammelding waar je geld in kan stoppen. en daar stopte ik niks in, want inmiddels doe ik dat niet meer. ik geef ook geen geld of eten aan kinderen die daarom vragen met grote bruine ogen en hongerbuiken, want ‘als je daar mee begint, dan is het einde zoek’.
maar het einde is al zoek. ik weet in elk geval niet waar ik het moet vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten