mohamed

laat me jullie het verhaal vertellen van mohamed. hij woonde met zijn vader, moeder en 7 broertjes en zusjes in een klein stadje in somalie vlakbij mogadishu, de hoofdstad van somalie. zijn vader werd tijdens een oproer door een rondvliegende kogel gedood toen mohamed 11 was. door steun van de buren konden ze blijven wonen in hun huisje, maar ze hadden het wel erg moeilijk. op een dag, mohamed was toen bijna 14, ging hij met vriendjes naar het strand. toen hij 's middags thuiskwam, was zijn hele huis overhoop gehaald. zijn moeder en broers en zusjes waren nergens te bekennen.

mohamed hoorde van zijn buren dat er in zijn huis een inval was geweest van guerilla's en dat zijn familie net op tijd gevlucht was. mohamed, bang dat de guerilla's zouden terugkomen, besloot ook te vluchten. na een paar maanden kwam hij in nairobi aan, waar hij uiteindelijk in de wijk met vluchtelingen terecht kwam. daar raakte hij bevriend met een andere somalische jongen, met wie hij een kamer deelde en waar hij op een klein matrasje sliep. beide jongens hadden geen baantje, dus ze moesten rondkomen van wat anderen hen gaven.

mohamed is nu 17, en heeft zijn familie sinds die dag dat hij naar het strand ging nooit meer gezien. omdat hij nog minderjarig is, besteed unhcr veel aandacht aan hem. toen hem tijdens een interview werd gevraagd hoe hij zijn tijd besteedde toen hij nog met zijn familie was, zei hij: 'i used to grap my leg with my hand and jump on the other one'. hij zou nu graag willen leren lezen en schrijven.

vorige maand is mohamed naar dadaab gestuurd, het vluchtelingenkamp bij de grens met somalie, omdat daar de mogelijkheid bestaat om gratis onderwijs te volgen. misschien dat hij daar ook zijn familie weer tegenkomt. vandaag moest ik zijn dossier kopieren en naar dadaab sturen. het was de eerste keer dat ik een brok in mijn keel kreeg.