helaas pinda

vandaag had ik 1 van de beste dagen tot nu toe. het werk aan de desk is echt leuk, ondanks de vreselijke verhalen en moedeloze gezichten. per dag kan je ongeveer vijf mensen echt helpen; en dat is genoeg om het idee te hebben dat je iets kan betekenen. ik begin nu ook de mensen te herkennen, en zij mij. vooral de dinkajongens vind ik leuk, ik weet niet goed waarom. misschien omdat ik denk hun geschiedenis te kennen (door dat ene stomme boek dat ik heb gelezen). ik merk dat ze het waarderen als je gewoon grapjes maakt, bijvoorbeeld vandaag over de knalgroene sokken die 1 van de jongens aanhad onder zijn mooie blauwe pak. en ze zijn zo lang! (had ik al gezegd he? maar ze zijn ook zo ongelooflijk lang.)

ik heb eindelijk het idee dat ik neergestreken ben hier. dat betekent niet dat ik niet meer met nederland bezig ben, maar ik realiseer me nu bijvoorbeeld dat ik de volkskrant al een week niet meer gelezen heb. ik leef nu niet alleen met mijn lijf in kenia (ben ongelooflijk verbrand dit weekend toen ik naar een rapwedstrijd van jongens uit de sloppenwijken ging), maar ook met mijn hoofd. en dat voelt goed.

overigens moet ik m. van crea bedanken voor haar reactie op mijn blog: door haar ben ik nu boterhammen met pindakaas gaan eten. en het smaakt inderdaad net als in nederland!