vandaag zou er iets spannends gebeuren, dacht mijn lijf: ik stond al voordat de wekker ging (om 7 uur, ik herhaal, om 7 uur - dat is dus 's ochtends om 7 uur) klaarwakker naast mijn bed. de eerste twee uur op het kantoor voelde ik me hopeloos verloren; ik moest allerlei formulieren invullen en vervolgens drie kwartier ergens op een stoel wachten totdat er iemand naar me omkeek. ik heb in mijn hoofd de tafels van 1 tot 25 gedaan, normaal en achterstevoren.
ik ga werken op de afdeling 'protection': daar houden ze zich bezig met mensen die al een vluchtelingenstatus hebben. vervolgens zitten deze mensen in nairobi, maar daar doet unhcr in principe niks voor ze. er zijn immers twee vluchtelingenkampen, kakuma en dadaab, helemaal ingericht voor ze, en daar kunnen ze juridische en medische hulp, eten en onderdak krijgen. toch zijn er vluchtelingen die naar nairobi komen, omdat ze bijvoorbeeld hier familie hebben of omdat ze al tien jaar in een kamp zitten en hun geluk ergens anders willen zoeken.
welnu, vanaf 10u heb ik naast de twee medewerkers (het is het kloterigste werk dat er is en - daarom? - wordt het door stagiaires gedaan) gezeten en gekeken wat ze deden. het is prachtig en verschrikkelijk tegelijkertijd. buiten staat een tent, waaronder vandaag ongeveer 100 mensen - een rustige dag - zitten die een probleem hebben. ze willen bijvoorbeeld een nieuwe mandaat; dat is een soort paspoort dat unhcr mag verstrekken (de meeste vluchtelingen hebben geen paspoort meer). elk jaar moet die opnieuw aangevraagd worden. of ze zjin benieuwd hoe het staat met hun reisdocument: dat duurt drie maanden om aan te vragen, maar vaak langer omdat de keniaanse overheid ook een document moet verschaffen. zo'n reisdocument is verplicht als je vanuit kenia naar het thuisland wilt reizen. en nog honderd van dit soort dingen.
er loopt veel bewaking rond om iedereen in het gareel te houden. de meeste mensen zitten gewoon, en wachten. misschien doen ze net als ik wel vermenigvuldigingen in hun hoofd... vooral de blik in hun ogen is hartverscheurend en maakt dat ik ze allemaal wil omhelsen en troosten: leeg, hulpeloos, gelaten. anderen worden juist heel boos, vanwege de situatie en / of op unhcr. het is allemaal heel bureaucratisch, maar het is nog te vroeg om daar een mening over te vormen. over twee weken ga ik dit werk ook doen; ik kijk er erg naar uit (omdat ik dan echt mensen kan helpen), maar zie er ook tegenop omdat je zeker 4 op de 5 vluchtelingen moet teleurstellen. moeilijk.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Worden al die honderd of meer mensen op een dag geholpen, of moet de helft morgen terugkomen?Waar verblijven die mensen als ze niet in een van die twee vluchtelingen kampen zitten? Ergens in de stad? En waar moeten ze naar toe als ze afgewezen worden? Werk je de hele dag (tot 18.00 uur of zo)? Dan ben je wel helemaal ondersteboven, van al die ellende van die mensen. Wat een vragen hè, maar het is ook wel heftig. Veel sterkte en succes Dory
Jeetje Eef wat een verhaal. Best heftig om dat allemaal te moeten aanzien en horen. Die mensen hebben al een hoop mee gemaakt.
Zit er een tolk bij die vertaalt? Hoe gaat dat in zijn werking?
Zijn de mensen waar je mee samen werkt allemaal stagaires of ook vaste krachten?
Succes
Maaike
in reactie hierop:
1) al deze mensen worden geholpen, voor zover mogelijk. vaak is 'helpen' echter: zeggen dat hun veiligheidsclaim is afgewezen;
2) er zijn een aantal gebieden in de stad waar de vluchtelingen wonen / bivakkeren, doorgaans niet in de sloppenwijken overigens;
3) als ze worden afgewezen als vluchteling, verdwijnen ze meestal ergens in de stad (illegaal dus);
4) het zitten achter de desk is van 8-13, dan lunch, en dan 's middags nog twee interviews (tot 17);
5) als de mensen goed engels spreken, is er geen tolk. maar anders dus wel, er zijn ongeveer 10 tolken, die ook allemaal vluchteling zijn;
6) achter de desk zitten alleen maar stagiaires, de interviews worden door medewerkers en stagiaires beiden gedaan.
Een reactie posten