lagos

maar het begon dus in lagos. door jan en alleman was ik gewaarschuwd voor deze stad, en zelfs eenmaal in de lijn voor de douane op het vliegveld vroeg een andere nederlander aan me (ze zijn potverdrie overal!) waarom ik in godsnaam op vakantie ga naar nigeria. ik was de eerste toerist die hij tegenkwam; de rest van de la blanche (dat wordt naar me geroepen hiero) mensen waren allemaal zakenmannen (geen enkele vrouw) - genoemde nederlander werkte zelf voor heineken.

een vriend van een oud-collega van african services had beloofd me op te halen van het vliegveld; deze man deed niet alleen dat, maar huisvestte mij ook voor de twee dagen daarna, betaalde mijn eten en reed me overal heen. enigszins bezwaar maken zette geen zoden aan de dijk: ik was zijn 'project'. deze man had een eigen bedrijf in het drukken en vouwen van doosjes voor medicijnen, en daar verbleef ik een dag. de mannen bedienden de zware drukpersen, de vrouwen vouwden handmatig al die doosjes met een dot lijm op hun wijsvinger. na dat een poosje aangekeken te hebben ging ik ook maar aan de slag; hoewel ik lang niet zo snel was als zij, ging het toch best rap. maar om dit nu dag in, dag uit te doen, pfff.

met collins, de eigenaar dus, ging ik tussen de middag ergens eten. de dag daarvoor had hij mij al pepesoup voorgeschoteld, waarvan de tranen nog steeds in mijn ogen staan - het was nogal heet. de lunch nu was anderszins om van te huilen: de boel was heel slijmerig, en er dreef een oog in. althans, daar leek het op. collins had me net die morgen uitvoerig uitgelegd hoe erg hij verspilling van eten vond, dus er was nogal veel sociale druk om mijn kom leeg te eten. ik had het er niet makkelijk mee, en dat oog heb ik geprobeerd niet aan te kijken. [rilling loopt weer over rug]

de volgende dag vertrok ik uit lagos. als u een causaal verband vermoed dan is dat voor uw eigen rekening.