wat

ik heb een nieuw ding. na een paar dagen ziek zijn ga je een beetje malen he, en dan ga je je dingen afvragen. levensvragen, over het leven enzo. na vier dagen had ik het daar helemaal mee gehad (echt he-le-maal) en toen besloot ik: ik stel geen vragen meer. nooit meer. ik schaf de ? af. het is een stom symbool anyway, met dat half lamme lusje en dan toch nog een punt erbij omdat elk goed leesteken een punt heeft. nou, voor mij doet het helemaal niks meer. ik ben er klaar mee.

probeer het eens - het is best moeilijk. maar eenmaal eraan gewend, is het een verademing. nu ik niet meer bezig ben met vragen stellen, merk ik dat ik eenderde van de tijd niks meer te zeggen heb. heerlijk stil, vind d ook. echt, een mens vraagt veel, het gaat de hele dag door. de meeste vragen zijn die waarin je eerst denkt dat je iemand net niet goed verstaan heb, maar eigenlijk heb je dat wel degelijk, want je herhaalt het belangrijkste woord uit de door de ander gezegde zin en zet er een vraagteken achter. mij niet meer gezien.

mocht je toch nog met vragen blijven zitten, dan kan je altijd nog een mooi trucje gebruiken (alhoewel dit alleen is voor hen die niet cold turkey kunnen afkicken). in plaats van een vraag buig je de zin om naar het volgende: 'ik vraag me af of' (en dan de inhoud van de vraag, bijvoorbeeld: 'er nog iemand bier wilt'). punt. ha! er komt geen vraagteken aan de pas, maar je hebt toch iedereen mooi in het o'tje genomen.

jullie vragen je vast af of ik gek ben geworden. niet doen. ik verveel me gewoon. en bovendien had ik februari zo ongelooflijk weinig blogs gepost, ik schaam me dood. morgen zal ik weer iets gewoons schrijven. over amerikanen, columbia, obama, of groenlinks. ik beloof.