over oost-congo

in congo (officieel: democratische republiek congo) gaat het al decennia uiterst slecht. nadat eerst koning leopold van belgie deze kolonie als zijn persoonlijke achtertuin gebruikte en de bevolking uitbuitte (waardoor miljoenen stierven), kwam joseph mobutu aan de macht. de heerser in luipaardvel was onder andere geobserdeerd om de rijkste man van afrika te worden, waardoor wederom een groot deel van de bevolking uitgehongerd werd. nu is er een democratische regering met kabila, maar het regeren van een land met zo'n geschiedenis en honderden ethnische groepen gaat moeizaam.

ik vind het wat ongemakkelijk om de geschiedenis van zo'n immens groot land (nummer 12 in de ranglijst 'grootste landen') samen te vatten. waar ik heen wil is het volgende: in oost-congo dreigt er een oorlog te ontstaan tussen rwanda en het congolese leger. grote hoeveelheden hutu's die verantwoordelijk waren voor de genocide in 1994 vluchtten toen naar congo waar het prima schuilen is in de regenwouden. rwanda - tegenwoordig met een tutsi-regering - vindt het nodig om zo nu en dan de grens over te trekken om aldaar generaal nkunda te helpen met zijn strijd tegen deze hutu-milities. nkunda zelf wordt door de congolese regering als rebel gezien; zie hier in een notendop en zeer kort door de bocht het probleem.

ik trek het me aan. afgelopen juni was ik maar 1 dag in oost-congo, in goma om precies te zijn: de stad die nu door nkunda dreigt te worden ingenomen. die ene dag heeft echter zo veel indruk op me gemaakt: de jongen die me rondleidde, de straten die bevolkt werden met vn-wagens en militairen, de moedeloosheid van de bevolking. blijmoedig schreef ik toen nog op mijn blog: er heerst oorlog in congo, maar niet waar ik ben hoor! en nu dus bijna wel. ik maak me zorgen over t., die jongen van toen, die niet meer reageert op mijn emails. en ik maak me zorgen dat de vn - hoewel de grootste peacekeeping operation ter wereld (17.000 man) in congo gestationeerd is - de situatie niet in de hand kan houden.