maandag 2 juni 2008

oorzaak?

hoe dichterbij de datum van vertrek komt, des te meer grijp ik me vast aan mijn leven hier. de laatste dagen denk ik veel na over afscheid nemen, en hoe slecht ik daar in ben. na mijn eindexamen bleef ik nog twee jaar op mijn middelbare school hangen en had ik de sleutels om 's avonds af te sluiten als ik als laatste naar huis ging. na mijn laatste vergadering met de centrale studentenraad veranderde er niet veel aan mijn bezoekgedrag, omdat ik die plek als mijn huiskamer (en soms slaapkamer) was gaan beschouwen. en nu hier weer, hetzelfde patroon: ik ben de eerste die 's ochtends op kantoor aankomt en de laatste die weggaat.

ik word erg graag bewonderd voor mijn werklust, maar dat alleen kan niet verklaren waarom ik mij altijd zo intensief vasthaak in mijn werk. is er een psycholoog in de zaal? wat ik wel weet is dat het me enorm zwaar gaat vallen om zomaar weg te gaan: afscheid nemen hier is vrij definitief. na mijn middelbare school, en ook weer na de centrale studentenraad, was ik ervan overtuigd dat ik nooit meer iets zou vinden waar ik zo gelukkig zou zijn. elke keer vind ik echter weer een bezigheid die de vorige overtreft; ik ben erg benieuwd (en ook een beetje bang voor de ontdekking) hoe lang dat door zal blijven gaan.

1 opmerking:

Anoniem zei

Afscheid nemen doet altijd pijn. Maar je gaat ook weer iets nieuws tegemoet. Ik ben benieuwd naar een jaar Amerika of dat ook heel moeilijk is? Na jou komen weer nieuwe mensen die het hopelijk ook zo goed doen en daar moet je je maar aan vasthouden.
Rob