goede nacht

tijdens het schijven van een log hink ik altijd op twee gedachten: zal ik jullie vertellen wat ik die dag persoonlijk heb meegemaakt (zoals vandaag: een medische check gedaan om te zien of ik wel geschikt ben voor de fulbright-beurs; er zijn natuurlijk o zoveel interessantheden te vertellen over deze spannende gebeurtenis) of weer iets over wat ik aan de desk meemaakte. met dat laatste gooi ik jullie een beetje dood (niet echt natuurlijk, dat is een uitdrukking, rustig maar), dus wellicht dat het begint te vervelen.

maar het houdt me gewoon nogal bezig. minstens 1 keer per week raas ik uit bij mijn baas dat het allemaal zo oneerlijk is en dat hij maar moet vertellen dat we niks kunnen doen voor een vluchteling. (dat doe ik natuurlijk wel met de nodige inachtneming van de omgangsvormen die een persoon als ik met zijn baas heeft.) een jongen, vanochtend, kwam vertellen dat hij uit kakuma was gevlucht omdat hij werd gezocht door de familie van een man die door zijn vader was gedood. nu hebben ze hem gevonden in nairobi, en willen hem op zijn beurt vermoorden (dat is cultuur...).

niks kunnen we voor hem doen, behalve zijn security claim beoordelen. dat doe ik nu, zodat hij woensdag al de uitslag heeft. ondertussen slaapt hij buiten op straat, voor de poort. hij zei: 'ik kan nergens heen, dus vanavond slaap ik hier voor de poort'. wat zeg je dan? oke, moet je doen? pas je wel op? goede nacht, zie je morgenochtend? er is gewoon geen antwoord, en dat is er heel vaak niet.