ik woon samen met een amerikaanse en een engelsvrouw: er gaat een wereld voor me open. dat ze alletwee engels spreken is zo ongeveer de enige overeenkomst. zo weet de engelsvrouw wel dat ik uit nederland kom, maar blijft de amerikaanse maar zeggen 'that denmark is ... bla bla'. ze vindt het erg verwarrend dat ik dutch ben, maar niet uit een land kom dat met een d begint. dutchland. ik ben hier overigens niet zo verbaasd over. toen ik nog in het apollohotel werkte, kwam ik toeristen - veelal amerikaanse - tegen die dachten dat ze in het land amsterdam waren. wat mij betreft is dat het einde van een conversatie.
ik snap nu ook waarom mensen als dr. phil en oprah winfrey juist in de vs zo beroemd zijn. (en, for that matter, een president kunnen maken of breken.) amerikanen vinden het fantastisch om zo uitgebreid en lang mogelijk over hun gevoelens te praten. op elk moment van de dag. ook dus als je naar friends zit te kijken, of een kaart aan het schrijven bent naar je vriendje. en als ik zeg gevoelens, bedoel ik negatieve gevoelens. boosheid, frustratie, verdriet: alle algemene miseres des persoons komt over tafel. de engelsvrouw en ik - beide van het soort: ik voel me niet op mijn gemak met mijn eigen gevoelens, laat staan die van een ander - horen het gelaten aan.
en tot slot begrijp ik de gewichtsproblemen van de amerikanen. er wordt ontbeten met gebakken aardappels, tussen de middag een dubbele clubsandwich en als diner tot slot iets waar minstens 400 gram kaas en boter in is verwerkt. favoriet: aardappelpuree met spek en room en kaas. een beetje sla zou wellicht wonderen doen, als daar niet dikke klodders thousand islands dressing overheen gekieperd zouden worden. na het avondeten dienen er natuurlijk koekjes gebakken te worden of tenminste een zak popcorn tot ontploffing te worden gebracht. ik doe aan deze waanzin niet mee, maar het observeren alleen al is genoeg om vier dagen geen honger te hebben.
neemt allemaal overigens niet weg dat beide huisgenoten ontzettend aardig zijn. heus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Ik kom hier toevallig terecht en moest ontzettend lachen. Net terug van Los Angeles, waar ik bij mijn steak 'sweet potatoe' bestelde. Dat bleek geen rode zoete aardappel ofzo, maar een bruin prakje dat naar appel en kaneel smaakte, gulbestrooid met gegrilde... marsh mellows! Werkelijk, die Amerikanen zijn een beetje gek als het op eten aankomt.
greetz
A.
Een reactie posten