de inauguratie

daar stond ik dan gister, op het grasveld voor het capitool in washington. met een betere plek dan ik ooit had verwacht op basis van het feit dat 1,5 miljoen andere mensen er ook stonden, keek ik samen met d, e, en j hoe obama de 44ste president van de vs werd. hoewel het stervenskoud was, en we alleen de enorme beeldschermen goed konden zien, was het geluid fantastisch en konden we de ceremonie uitstekend volgen.

de mooiste zin uit zijn toespraak was wel diegene waarmee hij zijn houding tegenover dictators en andere niet geheel democratische leiders verwoordde:

"we will extend a hand if you are willing to unclench your fist"

de rest van de speech was erg ingetogen, hier en daar wat voorspelbaar, maar toch zeer doordacht en intelligent. mooier nog eigenlijk vond ik de preek van reverent lowery: lees die vooral eens door (of luister het op youtube, want de stem van de man is fantastisch).

maar jezus jongens, wat was het vet! al die amerikanen, niet per se enorm emotioneel, maar toch heel opgetogen en vrolijk. ik moet toegeven dat ik even kippenvel kreeg toen al die 1.500.000 mensen 'yes we can' riepen. ik moest twee keer slikken toen aretha franklin haar lied zong. en ik moest hard lachen toen we net na de ceremonie - nadat we ons helemaal een weg hadden gebaand (onder andere over de bevroren vijver voor het capitool) naar voren - de helicopter met bush erin zagen opstijgen en iedereen hem vrolijk uitwuifde.

het was een hel om in washington te komen, en het was heel hard rennen om de trein te halen om er weer vandaan te gaan, maar jongens jongens, dit had ik toch niet willen missen.