net als kay

ik heb gister campagne gevoerd. niet voor de pvda, wees maar niet bang (daar is wel wat meer voor nodig dan wat krab). nee, luke henry had de grote eer te profiteren van mijn geweldige campagne kwaliteiten. in amsterdam heb ik tamelijk frequent op straat foldertjes staan uitdelen met de vliegende brigade van groenlinks. ik vind het eerlijk gezegd niet per se leuk om te doen, en heb altijd een pestbui als ik op mijn fietsje naar een campagneding moest. als je dan echter aan de gang bent en met voorbijgangers een beetje kan debatteren, dan is het eigenlijk toch heel leuk.

aan die gedachte hield ik me vast toen ik mezelf met tegenzin in de metro naar downtown verplaatste, waar d. werkt voor bovengenoemde luke. hij wil graag verkozen worden in de state assembly, het amerikaanse equivalent van de provinciale staten (alleen heeft de state en dus de state assembly hier meer te zeggen dan de nationale regering: de vs heeft een federaal systeem). dat is lastig, want hij neemt het op tegen een man die al ruim 30 jaar in die assembly zit en in die tijd heel veel geld heeft kunnen uitdelen in de buurt (wel alleen aan zijn vriendjes overigens, wat het een slechte meneer maakt en daarom moet luke winnen).

campagnevoeren in amerika is _ hoe zal ik het zeggen _ anders dan in nederland. daar kan je gewoon op een biologische markt staan om de achterban van groenlinks te bereiken. zo niet hier. d. had een lijst uitgeprint met alle geregistreerde democratische stemmers uit het district van luke en bij al die mensen moet persoonlijk aangebeld worden. dat zijn er 40000. veertig duizend. nou, dat is dus een hoop werk. gister heb ik daar een kiezelsteentje aan kunnen bijdragen; ik denk dat ik volgend weekend nog wel een keer wil (en dan wordt ik net zo'n flapdrol als kay van der linde die claimt dat hij een grote rol heeft gespeeld bij belangrijke amerikaanse campagnes).