tutsi / hutu / hutu / tutsi

het weekend is om uit te rusten en dat heb ik dan ook gedaan. twee dagen verbleef ik aan lake kivu, in een hostel waarbij mijn kleine apartementje uitzicht had op het meer (en daar drie stappen van verwijderd was). dat is best aangenaam wakker worden kan ik u vertellen.

al snel hookte ik up met de zoon van de manager, die geboren was in mombasa en daardoor heel goed engels sprak (ik red me op zich best met mijn houtje-touwtje frans, maar een lekker lopend gesprek kan ik hier in rwanda niet echt voeren). ook raakte ik aan de praat met twee canadeze politieagenten die genocide-verdachten vervolgen die momenteel in canada verblijven. zij waren hier in kibuye om onderzoek te doen. (om het allemaal in perspectief te zien: in kibuye werd 90 procent van de tutsibevolking vermoord).

tijdens een lange wandeling waarbij die zoon mij de omgeving liet zien vroeg ik hem of zijn vader tutsi was. voor een ieder die van plan is naar rwanda te komen en met de plaatselijke bevolking te praten: een dergelijke vraag wordt als zeer onbeschoft beschouwd. terwijl ik me doodschaamde vertelde hij dat men in het openbaar tegenwoordig enkel nog over rwandezen spreekt. echter, hij erkende dat onderling de hutu's nog steeds kwaad spreken over de tutsi's en andersom. tegen een buitenstaander, laat staan een buitenlander, zal dat echter nooit toegegeven worden.

een andere wandeling (en na een ritje in de humvee van de canadezen) bracht ons bij de kostschool van het broertje, alwaar ik door 600 ogen werd aangegaapt. de omgeving van de kostschool was tamelijk ruraal en derhalve is een wit (ik was de dag ervoor verbrand, dus eigenlijk rood) persoon een noviteit. tijdens de wandeling had ik al snel een schare aan kleuters in lompen achter me aan lopen. mzungu! mzungu! best schattig wel, maar toen een oude vrouw me speciaal kwam omhelzen, onderwijl voor mij onbegrijpelijk kinyarwanda sprekend, voelde ik me enigszins ongemakkelijk. het went wel, dat ik overal en altijd van top tot teen wordt bekeken, maar soms ben ik het een beetje zat. totdat iemand vrolijk naar me zwaait, dan ben ik ook weer vrolijk.

na gisteravond uitgenodigd te zijn om het avondeten te delen met de familie van de manager (ongelooflijk gastvrij, en heel erg lekker), sliep ik de hele nacht slecht omdat ik om half zes (dat is dus: 5.30am) op moest voor mijn bus. iedere keer als ik wakker werd checkte ik de wekker op mijn nieuwe telefoon - de oude heeft het jammer de bammer begeven - en waarschijnlijk had ik diezelfde wekker bij een checkup uitgezet. om half zeven werd ik wakker, en miste derhalve mijn bus. gelukkig kon ik al liftend naar een andere stad waar ik in een matatu uiteindelijk de huidige plek van bestemming bereikte: butare, in het zuiden van rwanda. hier blijf ik anderhalve dag om allemaal dingen te doen (waar ik later over zal vertellen) en daarna ga ik naar bujumbura, hoofdstad van burundi. lang leve mijn leven!