in bujumbura

ik kan elke dag wel twee berichten plaatsen, zoveel is er om over te schrijven. ik zit echter maar beperkt achter internet, want ik moet natuurlijk ook wel dingen doen om over te schrijven. is dat een catch 51, ofzo?

anyway, inmiddels ben ik in bujumbura aangekomen, maar eerst wil ik toch nog even kwijt dat ik eergister een tocht door een heus regenwoud heb gemaakt. als dat niet stoer is, want dat wel? wat moet een mens dan doen om stoer gevonden te worden? ik weet het niet hoor... het regenwoud was in rwanda, het heet het parc national nyungwe forest en het is een van de grootste beschermde regenwouden in afrika. tevens een van de oudste overigens. het kostte me zeven uur om er te komen met de bus (de lonely planet zei twee, potverdrie!), maar het was het meer dan waard. met twee boswachters, al verdienen ze meer de titel 'ranger' ofzo, liep ik twee uur door het woud. zo groen, zo groot, zo mooi. op mijn gympies, dat wel, met mijn broek heel charmant in mijn sokken gepropt vanwege de termieten, spinnen en slangen (stoer stoer stoer).

gister dus met de bus - altijd maar weer die bus, zo niet morgen, wanneer ik met de boot naar tanzania ga - van butare naar bujumbura. de laatste rebellengroep in burundi is momenteel in de hoofdstad om een vredesakkoord te sluiten met de regering, maar echt lukken wil het niet. de rebellen zijn zich nu op eigen initiatief aan het hergroeperen overal in het land, omdat de eu maar niet over de brug wil komen met geld voor de hergroeperingskampen (het is veel ingewikkelder dan ik hier kan uitleggen voor nu, maar neem maar van me aan dat het een zooitje is). hier in bujumbura zijn er tamelijk veel militairen, zie ik zo op de straat, maar de sfeer is rustig. (ik ga dus met de boot omdat over land reizen enige risico's met zich meebrengt.)

in de bus van rwanda naar hier ontmoette ik een indiaas/belgische jongen die hier is opgegroeid en nog steeds woont: zijn ouders hebben een import/export bedrijf. hij ontfermde zich over me, nam me mee naar zijn huis, bereidde lunch, bracht me naar een hostel, liet me de stad zien, enzovoorts enzovoorts. het is ongelooflijk hoeveel mensen ik ontmoet die voor niks mijn reis zo speciaal maken. misschien heb ik elke keer heel veel geluk, maar ik denk gewoon dat het in de harten van (oost) afrikanen zit om anderen te helpen. mensen hier zijn altijd tamelijk verbaasd dat ik in mijn eentje door oost-afrika reis, maar heus: in afrika ben je nooit alleen.