kapot

de meeste vluchtelingen zien er niet per se uit alsof ze vluchteling zijn: ze hebben gewoon een broek en een jas en schoenen. zo nu en dan echter komt er een vluchteling aan de desk die regelrecht uit een oorlogsgebied lijkt te zijn weggelopen. zo ook een vrouw vandaag met haar vier kleine kinderen: mager tot op het bot, versleten kleren waar de gaten in vallen en geen dan wel kapotte slippers aan hun voeten. de kinderen zijn hele mooie sudanese kindjes, maar met zo'n hopeloze blik in de ogen... glimlachen of een gekke bek trekken had totaal geen effect op ze. het was ook duidelijk te zien (en te ruiken) dat ze zich in weken niet hadden gewassen.

het mysterie omtrent deze vrouw werd alleen maar groter omdat ze enkel dinka kon spreken en wij geen dinka-tolk hebben. niemand op het kantoor kan het over zijn hart verkrijgen om de vrouw met de kinderen op straat te zetten, maar een andere oplossing hebben we niet voor haar. ze schijnt uit kakuma te zijn weggelopen omdat haar man haar misbruikte, maar dat is niet te verifieren. nu hoor ik tijdens het typen van dit stukje mijn baas een telefoongesprek voeren met de accomodatie hier in nairobi waar ze voor vannacht naartoe worden gebracht. nou ja, dat is tenminste iets.